آن ها چفیه داشتند، من چادر دارم...

آنان چفیه می بستند تا بسیجی وار بجنگند...

من چادر می پوشم تا زهراوار زندگی کنم...

آنان چفیه را خیس می کردند تا نفس هایشان آلوده ی شیمیایی نشود...

من چادر می پوشم تا از نفس های آلوده دور بمانم...

آنان موقع نماز شب با چفیه صورت خود را می پوشاندند تا شناسایی نشوند...

من چادر می پوشم تا از نگاه های حرام پوشیده باشم...

آنان چفیه را سجاده می کردند و به خدا می رسیدند....

من با چادرم نماز می خوانم تا به خدا برسم...

آنان با چفیه زخم هایشان را می بستند...

من وقتی چادر می بینم یاد زخم های پهلوی مادرم می افتم...

آنان سرخی خونشان را به سیاهی چادرم امانت داده اند...

من چادر سیاهم را محکم می پوشم تا امانتدار خوبی برای آنان باشم...

کمی دقت...

قسمت هایی از وصیت نامه شهداپیرامون حجاب.

خواهرِ من! به نظرت ما چقدر پایبند به چادر خودمون؛ نه، چقدر به وصیت یه شهید بزرگوار پایبندیم!

«حفظ حجاب هم چون جهاد در راه خداست»

                                              (شهید محمد کریم غفرانى)   

«خواهرم: از بى حجابى است اگر عمر گل کم است نهفته باش و همیشه گل باش.»

 (شهید حمید رضا نظام)    

«از تمامى خواهرانم می‏خواهم که حجاب این لباس رزم را حافظ باشند.»

  (شهید سید محمد تقى میرغفوریان)   

«یک دختر نجیب باید باحجاب باشد.»

    (شهید صادق مهدى پور) 

«خواهرم: حجاب تو مشت محکمى بر دهان منافقین و دشمنان اسلام مى زند.»

  (شهید بهرام یادگارى)