آنان چفیه می بستند تا بسیجی وار بجنگند...
من چادر می پوشم تا زهراوار زندگی کنم...
آنان چفیه را خیس می کردند تا نفس هایشان آلوده ی شیمیایی نشود...
من چادر می پوشم تا از نفس های آلوده دور بمانم...
آنان موقع نماز شب با چفیه صورت خود را می پوشاندند تا شناسایی نشوند...
من چادر می پوشم تا از نگاه های حرام پوشیده باشم...
آنان چفیه را سجاده می کردند و به خدا می رسیدند....
من با چادرم نماز می خوانم تا به خدا برسم...
آنان با چفیه زخم هایشان را می بستند...
من وقتی چادر می بینم یاد زخم های پهلوی مادرم می افتم...
آنان سرخی خونشان را به سیاهی چادرم امانت داده اند...
من چادر سیاهم را محکم می پوشم تا امانتدار خوبی برای آنان باشم...
