حسین(ع) میکشی مرا....

خانمی بودکه هرشب روی پشت بام می ایستاد و به ارباب سلام و عرض ادب میگفت، این خانم از دنیا میرن و گفته شده با دفن این خانم درقبرستان، عذاب از اهالی قبرها کم شده یا ازبین رفته...

آقامون یه نگاه بهمون کنن، تمومه

نمیدونم چه صفت یا ویژگی یا نیروی عجیبی در باطن معصومین هست که سیاه رو سفید، زشت رو زیبا، مرض رو شفا، درد رو دوا، و مرده رو زنده میکنه!

دوستی و رفاقت و محبت و ارادت به اهل بیت، بزرگترین ثروت و دارایی عمرمون میتونه باشه

نه دنیای آباد،نه آخرت سعادتمندانه.... فقط حس آرامش دوست داشته شدن کافیه...

.

.

××××: پست بدون عکس  ;-)